MEHTAP VE YOGA

Mart ayıydı !..Bahar dönemine adım adım ilerlerken, kafam her zaman ki gibi karmakarışık . Öfkelerimden, ne ruhumun nede bedenimin nefes alışını gözlemleyebiliyordum.




Sadece ve sadece kendime döndüğüm anlar, dans edişlerimin içinde kendimi kaybedişimin mutluluğuydu...



Hayatımda, hep öfkeleri konuk etmistim merkezime,kendimi sevdiğimi söylerken bugün anlıyorum ki ,kendimi sevmeyi bilmiyor oldugumu fark ettim.Hoyratça, kırıcı ,incitici bir sevgiymiş ve ben adını sevgi koymuşum!..



Hayatımda, hayal kırıklıkları,nankörlükler,güvensizlikler yasadım herkes gibi...



Hayatın, bana getirdıklerinin önünde hoyratça güçlü durdum, içimde yıprandım ,öfke ve kızgınlıklarımla zırhlar barındırdım.



Ve Babamı kaybettim!..Bu dünyanın sonuydu ,nefesimin kesildigi gün ,bitti hersey!... Gücümün yetmedığı yerdi ölüm.Yaşamı ve bizleri ardına bakmadan, bilmediğim bir yere buharlaşmıştı sanki.



Ve sarıldım, ölümle ilgili kitaplara, filimlere.Dans ederdim gözyaşlarım yanaklarımdan süzülürken...



Neyse!.. Tekrar tekrar kaybolmak istemiyorum, o eşsiz acının içinde.



Ben YOGA ‘yla tanıştım...



Üç beş hareketten ibaret, ne olduğunu bilmedigim bir şeydı. Bu Neydi !?



Evet bahar aylarına girmiştik. Daha evvelinden arabada giderken erkek kardeşimle konuşuyorduk.



Ne yapmalıyım? Düzgün bir dans kursuna gitmeliyım .Defalarca denemiştim, gidiyor paramı veriyor ilk derste kacıyordum.Ben dans edebiliyorum zaten, diyordum kendime .Ama bir şeyler eksikti.Bugün anlıyorum ve cevabını veriyorum ,onlar sadece bedenle yapılan teknik hareketleriydi sanki,ve ruhuma işlemiyordu. Ben yapamıyor kaçıyordum.



Kardeşim, dansından vazgeçme!.tabiî ki ,ben sana pilates ve yoga yı da çok yakıştırıyorum dedi.



Hemen araştırmaya başladım.Konuştum bir yerle gittim, dışarıdan baktım uzak dedim ,içeri bile girmedim ,yürüme mesafesi yarım saatlık bir yolduJ



Sonra başka bir yere ve oraya kaydımı yaptırıp pilatese başladım.



Bedenime ,ruhuma faydası vardı ama hissedememiştim.



Sonrasında ne olduğunu bilmiyorum , YOGA dersine girdim.



Dersi veren hoca genç bir kadındı.Pozitif bir gülümsemeyle ,adımı sordu ve ilk kez mi Yoga yapacaksınız? ve herhangi bir rahasızlıgım olup olmadıgını sordu.



Derse başladık.ama zihnimde kurcalamaya ve hocayı arastırmaya başladım..ilgisi alakası beni rahatsız etmedi.Yumuşacıktı ve hareketlere başlandı.



Bedenimi dinleyip, ruhumla cevap veriyordum,içim kıpır kıpır oldu.



Allah Allah enteresan bir şeyler oluyordu.MUTLUYDUM.Dans ederken kendime döndüğüm gibiydi.



Dalgaların üstünden geçerken, durgunluğa erişiyordum güzel bir duyguydu.Bugün bile içimde tarifi zor olan bir şölen var...



Bu yolculuga acılan kapıdan girmemim o güzel hocamın etkisi cok büyük.



Sevmeseydım onu! ya gerseydi beni !.. Kaçardım…



Şimdilerede dokuz aydır Yoga yapıyorum ve dokuz ayın sonunda hayata gözlerini acan bir bebek gibiyim.



Yarım saatlik uzak dedigim yolda ,Yoga Hocalık Egitimine başlıyorum.Ögrenmek, paylaşımda bulunmak ve hayatımdan hiç çıkarmamak istiyorum.



YOGA ,benim için sihirli bir değnek.



O kadar çok şey bidigimi düşünürken ,hiçbir şey bilmediğimin hayal kırıklıgı beni mutlu ediyor!



Çakralarımla tanıştım,bunca zaman oldukları yerden bana seslenişlerini duymamışım.



Meditasyonla tanıştım .O'nun tadıda bir başka, deneyimliyorum.



Evet şimdi , ruhumun kilitli kapılarını zorlanmadan sevgiyle açıyorum.Karanlıkları arkamda bırakarak, yüregi gözleri ışıl ışıl bana sevgiyle sarılan Mehtap ı kucaklıyorum.



Mehtap Ünal.



.

Fotoğraf ve fotoğrafçılık

Fotoğraf ve fotoğrafçılık

Fotoğrafçılık sanatını sınırlarını betimlemek oldukça zordur, her çekilen kare donan anı gösterir ki bu an ölümsüzdür. Bir anı bir olayı objektife net bir şekilde yansıtabilme becerisidir.Işık renk ritm ahenk ile kendi yetenek, bilgi ve becerileri ölçekleyebilmek değer katabilmektir.Basit gibi görünen aslında basit olmayan bu sanat dalını basite indirgememek gereklidir. Teknoloji hızına da bağlı olarak çok yön bulması ve kolaylaşması dijital ortamlarda kolayca çıktı alınmadan bilgisayarlarda görüntülenmesi bu sana olan ilgiyi her geçen gün arttırmaktadır. Fotoğraf zeka ile objektifin yalın olarak birleştirilmiş kurgusudur. Kişilerin çektiği obje ve nesnelerin fotoğraf türlerinden ve ilgili konu ile alakalı olarak görüşlerini anlatır.

Fotoğraf , yaratıcı kişilerde müthiş görsel şölene dönüşebilir, sanatçı ne istediğini çok iyi bilir ve hazırlık aşamasına geçer konuyu kafasında canlandırdıktan sonra mekan, ışık, zoom, uygunluğudur doğanın veya nesnelerin bilinmeyen farklı yönlerini o anda yakalayabilmek, yansıtmaktır.Fotoğrafta estetik ve sanat birleşerek bir bilim dalına dönüşür Astronomi gibi Matematik,Coğrafya ve bütün bilim dünyasını inceler ve sanata dönüştürür, bunu gerçekleştiren ise sanatçıdır fotoğrafı çeken kişi;fotoğrafı sanat yapan o na ruh katan o anı yakalayan deklanşöre basan kişidir. Deklanşöre basmak önemli degildir, kompozisyon ve ruhun önemi vardır, bir robot bile fotoğraf çekebilir ancak ona kompozisyon veremez.

Gelecek nesiller için en doğru ve güvenli kaynak fotoğraflardır., Fotoğraf ile tarih yazılır, buğun geçmişte mağaralara çizilmiş olan sanat eserleri ve kayalara oyulan resimlerle geçmişin izini çözmeye çalışmaktayız, Geçmişte ve gelecekte her zaman fotoğrafların izini arıyor olacağız. Bundan yüz yıl kadar önce çekilmiş fotoğraflar günümüze ışık tutmakta, ve beğeniyle izlenmektedir., En etkili ve en önemli sanat dalı dünyada örneklerle görülmektedir.Daha fazla bilgiye buradan ulaşabilirsiniz.

http://www.fotocron.com/

BİTMİŞ BİR HİKAYENİN GECİKMİŞ GÖZYAŞLARI..

Yıllar önce,ikinci bebeğine gebe kalan bir kadın, kaderleri, hayatla ilgili hangi sayfada yer alacakları başka beyinlerde belirlenmiş, gebe kaldığı zamanın içinde.
Annelik, bebeğin oluşumundan itibaren yüreklere dolan bir sevgi şelalesi…. [Benim yüreğimde] ..

Günümüzde bu duygulardan yoksun insanlarımız olsada..

Bir başka yerde de, çocuğunu kaybetmiş bir anne, başlamadan’’ bitmiş bir hikaye’’ belki de.. Başka bir annenin karnındaki bebeği ile birleştirilmiş bu hazin hikaye.Ama bu gebe annenin karnındaki bebekle başlayan bir hikaye değil miydi?.Neden defter sayfalarından koparılmış bir yaprak gibi, diğer anneye veriliyor yazılsın diye o sayfalar!
Evet,anne ikinci bebeğine gebe.Dokuz ay karnında taşıyacagı bu mucizenin kaderini kim yazacaktı.. Kocasının annesi !!Yani yine başka bi anne! Doğmamış çocugunun babannesi.
Babaanne tayin etmiş o bebeğin kaderini, kime anne diyeceğini.Kocası izin vermiş, kardeşinin bebeği yokmuş, bebeği ölen kadının kocasıymış bu adam .

Bebek doğmuş içinde yeşerttiği güzel duygularla.Kollarından alınmış,alınıp verilen bir nefes gibi başka bir kadına anne demek üzere, hayatla ilgili bir yola koyulmuş…
Ayrı ayrı dünyalar oluşmuş,duygular örtbas edilip, kalplere tel örgüler örülmüş.Seslense de yaralı annenin yüreğindeki ses duyulmamış…
Çocuk büyümüş genç bir kadın olmuş,onu doğuran kadın üçüncü,dördüncü bebeğini de dünyaya getirmiş ve bilincinde olmadığı içsel ve bedensel suçluluk,vicdan azaplarıyla mutsuzluk penceresinden bakarak, günlerini sürdürür hale gelmiş…

Ben bu kadını beş senedir tanıyorum, diğer şimdilerde kadın olan bebeği ve diğer başrol oyuncularını tanımıyorum.Bu bileti kesen, dünya mutsuzluk bekçilerini tanımıyorum.Beş senedir bu tanıdığım güzel ve özel kadın, dimdik ayakta olmasına rağmen hep hasta ,huzursuz uykuya saklanıp düşüncelerde kaybolan bir kadın,inci gibi narin duygulara sahip, kırılası duygular,yüreğinde tel örgüleri ve koskoca bir çivi acıtıyor bütün bedenini,bilmediği,adını koyamadığı,vicdani suçlulukları devam ediyor ve edecek bilinip,kurtulduğu güne kadar!

Diğer tarafta o bebek şimdilerde ikinci evliliğini devam ettirip çocuk sahibi olmaya çalışan bir kadın, sanmıyorum hiç aşk’ı, sevgiyi, şefkati tattığını. Tek istediği bilinçsizce bir çocuk sahibi olmak, farkında değil kendinin ve bedeninin intikamı, nefreti ve kini barındırdığını. Hedefi ne koca, ne aşk, ne de para, tek istediği delice,hırsla bir bebek.Yok olmuyor olmayacak belki de,tüm çabalarına rağmen kendini sevmiyor çünkü, kendini değersiz hisseden ,terk edilmiş istenmeyen bu ‘’çocuk kadın’’, gerçek canından kanından koparılan bu bebek, belki de sahip olamadığı sahiplenmeyi,sevgisini sefkatini verecek bir bebeği olsa da, ama, kanımca önce onu veren elleri,katı yürekleri ve vicdanı rahatsız anneyi,afetmeli, sevmeli, bağışlamalı ve en önemlisi bedenini,beynini yüreğini iyileştirip, aşk’ı sevgiyi yaşayıp, kendini değerli görmeli… Ve günün birinde iyileştirdiği bilinciyle,bence alacak kollarına, hayattaki tek sahip olmak istediği bebeğini bu ‘’cocuk kadın’’….